У кнізе забыты лісток
Яшчэ помніць цёмныя ночы,
Калі сад стары кожны крок
Усмоктваў, да шуму ахвочы.
Як яблык апошні нырца
Даваў, як у вір, у сумёты,
Касцёр дагараў да канца,
Самоціўся месяц употай.
Як ліпнуў туман да бакоў,
А вецер уводзіў у сполах…
Зляцеў. І прытулак знайшоў
Між цёплых шапоткіх старонак.
|
|
